mutus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

aggettivo della I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo mūtus mūtă mūtum
genitivo mūtī mūtae mūtī
dativo mūtō mūtae mūtō
accusativo mūtŭm mūtăm mūtum
vocativo mūtĕ mūtă mūtum
ablativo mūtō mūtā mūtō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo mūtī mūtae mūtă
genitivo mūtōrum mūtārum mūtōrum
dativo mūtīs mūtīs mūtīs
accusativo mūtōs mūtās mūtă
vocativo mūtī mūtae mūtă
ablativo mūtīs mūtīs mūtīs

Aggettivo

mutus m sing

  1. muto, incapace di parlare

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ˈmuː.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

da una radice indoeuropea ricostruita come *mewH-, *muHkós, "muto"; imparentato con il greco antico μυκός (mukós) ed al sanscrito मूक (mūká)

Parole derivate[modifica]

discendenti in altre lingue