acceptaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo acceptātūrus acceptātūră acceptātūrum
genitivo acceptātūrī acceptātūrae acceptātūrī
dativo acceptātūrō acceptātūrae acceptātūrō
accusativo acceptātūrŭm acceptātūrăm acceptātūrum
vocativo acceptātūrĕ acceptātūră acceptātūrum
ablativo acceptātūrō acceptātūrā acceptātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo acceptātūrī acceptātūrae acceptātūră
genitivo acceptātūrōrum acceptātūrārum acceptātūrōrum
dativo acceptātūrīs acceptātūrīs acceptātūrīs
accusativo acceptātūrōs acceptātūrās acceptātūră
vocativo acceptātūrī acceptātūrae acceptātūră
ablativo acceptātūrīs acceptātūrīs acceptātūrīs

Voce verbale

acceptaturus

  1. participio futuro di acceptō

Sillabazione[modifica]

ăc | cĕp | tā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ak.kep.taːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /at.t͡ʃep.taˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo acceptō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)