abiudicaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo abiudicātūrus abiudicātūră abiudicātūrum
genitivo abiudicātūrī abiudicātūrae abiudicātūrī
dativo abiudicātūrō abiudicātūrae abiudicātūrō
accusativo abiudicātūrŭm abiudicātūrăm abiudicātūrum
vocativo abiudicātūrĕ abiudicātūră abiudicātūrum
ablativo abiudicātūrō abiudicātūrā abiudicātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo abiudicātūrī abiudicātūrae abiudicātūră
genitivo abiudicātūrōrum abiudicātūrārum abiudicātūrōrum
dativo abiudicātūrīs abiudicātūrīs abiudicātūrīs
accusativo abiudicātūrōs abiudicātūrās abiudicātūră
vocativo abiudicātūrī abiudicātūrae abiudicātūră
ablativo abiudicātūrīs abiudicātūrīs abiudicātūrīs

Voce verbale

abiudicaturus

  1. participio futuro di abiudicō

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /abˈjuː.di.kaː.tuː.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo abiudicō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)