Horatius

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

aggettivo della I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo Horātius Horātiă Horātium
genitivo Horātiī Horātiae Horātiī
dativo Horātiō Horātiae Horātiō
accusativo Horātiŭm Horātiăm Horātium
vocativo Horātiĕ Horātiă Horātium
ablativo Horātiō Horātiā Horātiō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo Horātiī Horātiae Horātiă
genitivo Horātiōrum Horātiārum Horātiōrum
dativo Horātiīs Horātiīs Horātiīs
accusativo Horātiōs Horātiās Horātiă
vocativo Horātiī Horātiae Horātiă
ablativo Horātiīs Horātiīs Horātiīs
Seconda declinazione (irregolare)
  singolare plurale
nominativo Horātiŭs Horātiī
genitivo Horātiī, Horātī Horātiōrŭm
dativo Horātiō Horātiīs
accusativo Horātiŭm Horātiōs
vocativo Horātī Horātiī
ablativo Horātiō Horātiīs

Aggettivo

Horatius m sing

  1. "Orazio"; di o relativo alla gens Orazia (approfondimento)

Nome proprio

Horatius m sing, seconda declinazione (genitivo: Horatii, Horati)

  1. Orazio, nomen? romano (nome proprio di famiglia) maschile

Sillabazione[modifica]

Hŏ | rā | tĭ | ŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /hoˈraː.ti.us/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /oˈra.t͡si.us/

Etimologia / Derivazione[modifica]

di probabile origine etrusca; il nomen appartenne a una delle famiglie più antiche di Roma, come attesta la leggenda degli Orazi e Curiazi, evento semi-mitico fatto risalire al VII secolo a.C.

Parole derivate[modifica]

discendenti in altre lingue