veneraturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo venerātūrus venerātūră venerātūrum
genitivo venerātūrī venerātūrae venerātūrī
dativo venerātūrō venerātūrae venerātūrō
accusativo venerātūrŭm venerātūrăm venerātūrum
vocativo venerātūrĕ venerātūră venerātūrum
ablativo venerātūrō venerātūrā venerātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo venerātūrī venerātūrae venerātūră
genitivo venerātūrōrum venerātūrārum venerātūrōrum
dativo venerātūrīs venerātūrīs venerātūrīs
accusativo venerātūrōs venerātūrās venerātūră
vocativo venerātūrī venerātūrae venerātūră
ablativo venerātūrīs venerātūrīs venerātūrīs

Voce verbale

veneraturus

  1. participio futuro di venerō o di veneror

Sillabazione[modifica]

vĕ | nĕ | rā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /we.ne.raːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /ve.ne.raˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo venerō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)