soluturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo solūtūrus solūtūră solūtūrum
genitivo solūtūrī solūtūrae solūtūrī
dativo solūtūrō solūtūrae solūtūrō
accusativo solūtūrŭm solūtūrăm solūtūrum
vocativo solūtūrĕ solūtūră solūtūrum
ablativo solūtūrō solūtūrā solūtūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo solūtūrī solūtūrae solūtūră
genitivo solūtūrōrum solūtūrārum solūtūrōrum
dativo solūtūrīs solūtūrīs solūtūrīs
accusativo solūtūrōs solūtūrās solūtūră
vocativo solūtūrī solūtūrae solūtūră
ablativo solūtūrīs solūtūrīs solūtūrīs

Voce verbale

soluturus

  1. participio futuro di solvō

Sillabazione[modifica]

sŏ | lū | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /so.luːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /so.luˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo solvō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)