meritaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo meritātūrus meritātūră meritātūrum
genitivo meritātūrī meritātūrae meritātūrī
dativo meritātūrō meritātūrae meritātūrō
accusativo meritātūrŭm meritātūrăm meritātūrum
vocativo meritātūrĕ meritātūră meritātūrum
ablativo meritātūrō meritātūrā meritātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo meritātūrī meritātūrae meritātūră
genitivo meritātūrōrum meritātūrārum meritātūrōrum
dativo meritātūrīs meritātūrīs meritātūrīs
accusativo meritātūrōs meritātūrās meritātūră
vocativo meritātūrī meritātūrae meritātūră
ablativo meritātūrīs meritātūrīs meritātūrīs

Voce verbale

meritaturus

  1. participio futuro di meritō

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /me.ri.taː.tuː.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo meritō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)