irrisus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo irrīsus irrīsă irrīsum
genitivo irrīsī irrīsae irrīsī
dativo irrīsō irrīsae irrīsō
accusativo irrīsŭm irrīsăm irrīsum
vocativo irrīsĕ irrīsă irrīsum
ablativo irrīsō irrīsā irrīsō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo irrīsī irrīsae irrīsă
genitivo irrīsōrum irrīsārum irrīsōrum
dativo irrīsīs irrīsīs irrīsīs
accusativo irrīsōs irrīsās irrīsă
vocativo irrīsī irrīsae irrīsă
ablativo irrīsīs irrīsīs irrīsīs
Quarta declinazione
  singolare plurale
nominativo irrīsŭs irrīsūs
genitivo irrīsūs irrīsŭŭm
dativo irrīsŭī irrīsĭbŭs
accusativo irrīsŭm irrīsūs
vocativo irrīsŭs irrīsūs
ablativo irrīsū irrīsĭbŭs

irrisus m sing, quarta declinazione (genitivo: irrisus)

  1. irrisione, derisione, scherno, ludibrio

Voce verbale

irrisus

  1. participio perfetto di irrīdĕo

Sillabazione[modifica]

ĭr | rī | sŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /irˈriː.sus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /irˈri.sus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo irrīdĕo

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Sinonimi[modifica]

Termini correlati[modifica]

Varianti[modifica]