evinctus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo ēvinctus ēvinctă ēvinctum
genitivo ēvinctī ēvinctae ēvinctī
dativo ēvinctō ēvinctae ēvinctō
accusativo ēvinctŭm ēvinctăm ēvinctum
vocativo ēvinctĕ ēvinctă ēvinctum
ablativo ēvinctō ēvinctā ēvinctō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo ēvinctī ēvinctae ēvinctă
genitivo ēvinctōrum ēvinctārum ēvinctōrum
dativo ēvinctīs ēvinctīs ēvinctīs
accusativo ēvinctōs ēvinctās ēvinctă
vocativo ēvinctī ēvinctae ēvinctă
ablativo ēvinctīs ēvinctīs ēvinctīs

Voce verbale

evinctus

  1. participio perfetto di ēvinciō

Sillabazione[modifica]

ē | vĭnc | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /eːˈwink.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /eˈvink.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo ēvinciō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)