dissimulator
Latino[modifica]
singolare | plurale | |
---|---|---|
nominativo | dissimulātor | dissimulātōrēs |
genitivo | dissimulātōrĭs | dissimulātōrŭm |
dativo | dissimulātōrī | dissimulātōrĭbŭs |
accusativo | dissimulātōrĕm | dissimulātōrēs |
vocativo | dissimulātor | dissimulātōrēs |
ablativo | dissimulātōrĕ | dissimulātōrĭbŭs |
Sostantivo
dissimulator m sing, terza declinazione (genitivo: dissimulatoris)
- dissimulatore, chi nasconde o dissimula
- iunctissimus illi et comes et veri non dissimulator amoris - (è) legatissimo a lui, e amico, e non un dissimulatore di vero amore (Ovidio, Le metamorfosi, liber V, 61-62)
- alienae etiam culpae dissimulator - (era) un dissimulatore anche delle colpe altrui (Tacito, Historiae, liber II, LVI)
Voce verbale
dissimulator
- seconda persona singolare dell'imperativo futuro passivo di dissimulō
- terza persona singolare dell'imperativo futuro passivo di dissimulō
Pronuncia[modifica]
Etimologia / Derivazione[modifica]
Sinonimi[modifica]
Parole derivate[modifica]
- discendenti in altre lingue
Termini correlati[modifica]
- Enrico Olivetti, Dizionario Latino Olivetti edizione on line su www.dizionario-latino.com, Olivetti Media Communication
- Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary, lemma dissimulator (edizione online sul portale del Progetto Perseus)