defensaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo dēfensātūrus dēfensātūră dēfensātūrum
genitivo dēfensātūrī dēfensātūrae dēfensātūrī
dativo dēfensātūrō dēfensātūrae dēfensātūrō
accusativo dēfensātūrŭm dēfensātūrăm dēfensātūrum
vocativo dēfensātūrĕ dēfensātūră dēfensātūrum
ablativo dēfensātūrō dēfensātūrā dēfensātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo dēfensātūrī dēfensātūrae dēfensātūră
genitivo dēfensātūrōrum dēfensātūrārum dēfensātūrōrum
dativo dēfensātūrīs dēfensātūrīs dēfensātūrīs
accusativo dēfensātūrōs dēfensātūrās dēfensātūră
vocativo dēfensātūrī dēfensātūrae dēfensātūră
ablativo dēfensātūrīs dēfensātūrīs dēfensātūrīs

Voce verbale

defensaturus

  1. participio futuro di dēfensō

Sillabazione[modifica]

dē | fĕn | sā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /deː.fen.saːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /de.fen.saˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo dēfensō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)