conclamaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo conclāmātūrus conclāmātūră conclāmātūrum
genitivo conclāmātūrī conclāmātūrae conclāmātūrī
dativo conclāmātūrō conclāmātūrae conclāmātūrō
accusativo conclāmātūrŭm conclāmātūrăm conclāmātūrum
vocativo conclāmātūrĕ conclāmātūră conclāmātūrum
ablativo conclāmātūrō conclāmātūrā conclāmātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo conclāmātūrī conclāmātūrae conclāmātūră
genitivo conclāmātūrōrum conclāmātūrārum conclāmātūrōrum
dativo conclāmātūrīs conclāmātūrīs conclāmātūrīs
accusativo conclāmātūrōs conclāmātūrās conclāmātūră
vocativo conclāmātūrī conclāmātūrae conclāmātūră
ablativo conclāmātūrīs conclāmātūrīs conclāmātūrīs

Voce verbale

conclamaturus

  1. participio futuro di conclāmō

Sillabazione[modifica]

cŏn | clā | mā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /kon.klaː.maːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /kon.kla.maˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo conclāmō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)