beatior

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

aggettivo della II classe
singolare
masc./fem. neutro
nominativo beātior beātius
genitivo beātiōris beātiōris
dativo beātiōrī beātiōrī
accusativo beātiōrem beātius
vocativo beātior beātius
ablativo beātiōre beātiōre
plurale
masc./fem. neutro
nominativo beātiōrēs beātiōra
genitivo beātiōrum beātiōrum
dativo beātiōrĭbus beātiōrĭbus
accusativo beātiōrēs beātiōra
vocativo beātiōrēs beātiōra
ablativo beātiōrĭbus beātiōrĭbus

Aggettivo

beatior m sing

  1. comparativo di beatus

Sillabazione[modifica]

bĕ | ā | tĭ | ŏr

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /beˈaː.ti.or/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /beˈa.t͡si.or/

Etimologia / Derivazione[modifica]

comparativo dell'aggettivo beātus, con il suffisso -ior

Termini correlati[modifica]