baiulaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo bāiulātūrus bāiulātūră bāiulātūrum
genitivo bāiulātūrī bāiulātūrae bāiulātūrī
dativo bāiulātūrō bāiulātūrae bāiulātūrō
accusativo bāiulātūrŭm bāiulātūrăm bāiulātūrum
vocativo bāiulātūrĕ bāiulātūră bāiulātūrum
ablativo bāiulātūrō bāiulātūrā bāiulātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo bāiulātūrī bāiulātūrae bāiulātūră
genitivo bāiulātūrōrum bāiulātūrārum bāiulātūrōrum
dativo bāiulātūrīs bāiulātūrīs bāiulātūrīs
accusativo bāiulātūrōs bāiulātūrās bāiulātūră
vocativo bāiulātūrī bāiulātūrae bāiulātūră
ablativo bāiulātūrīs bāiulātūrīs bāiulātūrīs

Voce verbale

baiulaturus

  1. participio futuro di bāiulō

Sillabazione[modifica]

bā | iŭ | lā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /baːj.ju.laːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /baj.ju.laˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo bāiulō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)