sopitus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo sōpītus sōpītă sōpītum
genitivo sōpītī sōpītae sōpītī
dativo sōpītō sōpītae sōpītō
accusativo sōpītŭm sōpītăm sōpītum
vocativo sōpītĕ sōpītă sōpītum
ablativo sōpītō sōpītā sōpītō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo sōpītī sōpītae sōpītă
genitivo sōpītōrum sōpītārum sōpītōrum
dativo sōpītīs sōpītīs sōpītīs
accusativo sōpītōs sōpītās sōpītă
vocativo sōpītī sōpītae sōpītă
ablativo sōpītīs sōpītīs sōpītīs

Voce verbale

sopitus

  1. participio perfetto di sōpiō

Sillabazione[modifica]

sō | pī | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /soːˈpiː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /soˈpi.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo sōpiō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)