praeiciens

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio presente
aggettivo di II classe
singolare
masc./fem. neutro
nominativo praeiciēns praeiciēns
genitivo praeiciēntis praeiciēntis
dativo praeiciēntī praeiciēntī
accusativo praeiciēntem praeiciēns
vocativo praeiciēns praeiciēns
ablativo praeiciēnte,
praeiciēntī1
praeiciēnte,
praeiciēntī1
plurale
masc./fem. neutro
nominativo praeiciēntes praeiciēntĭa
genitivo praeiciēntĭum praeiciēntĭum
dativo praeiciēntĭbus praeiciēntĭbus
accusativo praeiciēntes praeiciēntĭa
vocativo praeiciēntes praeiciēntĭa
ablativo praeiciēntĭbus praeiciēntĭbus
1solo quando usato come aggettivo

Voce verbale

praeiciens

  1. participio presente di praeiciō

Sillabazione[modifica]

prae | ĭ | cĭ | ēns

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /prae̯ˈi.ki.eːns/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /prɛˈi.t͡ʃi.ens/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo praeiciō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)