paedicaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo paedīcātūrus paedīcātūră paedīcātūrum
genitivo paedīcātūrī paedīcātūrae paedīcātūrī
dativo paedīcātūrō paedīcātūrae paedīcātūrō
accusativo paedīcātūrŭm paedīcātūrăm paedīcātūrum
vocativo paedīcātūrĕ paedīcātūră paedīcātūrum
ablativo paedīcātūrō paedīcātūrā paedīcātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo paedīcātūrī paedīcātūrae paedīcātūră
genitivo paedīcātūrōrum paedīcātūrārum paedīcātūrōrum
dativo paedīcātūrīs paedīcātūrīs paedīcātūrīs
accusativo paedīcātūrōs paedīcātūrās paedīcātūră
vocativo paedīcātūrī paedīcātūrae paedīcātūră
ablativo paedīcātūrīs paedīcātūrīs paedīcātūrīs

Voce verbale

paedicaturus

  1. participio futuro di paedīcō

Sillabazione[modifica]

pae | dī | cā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /pae.diː.kaːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /pae.di.kaˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo paedīcō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)