munitus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo mūnītus mūnītă mūnītum
genitivo mūnītī mūnītae mūnītī
dativo mūnītō mūnītae mūnītō
accusativo mūnītŭm mūnītăm mūnītum
vocativo mūnītĕ mūnītă mūnītum
ablativo mūnītō mūnītā mūnītō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo mūnītī mūnītae mūnītă
genitivo mūnītōrum mūnītārum mūnītōrum
dativo mūnītīs mūnītīs mūnītīs
accusativo mūnītōs mūnītās mūnītă
vocativo mūnītī mūnītae mūnītă
ablativo mūnītīs mūnītīs mūnītīs

Voce verbale

munitus

  1. participio perfetto di mūniō

Sillabazione[modifica]

mū | nī | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /muːˈniː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /muˈni.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo mūniō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)