legaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo lēgātūrus lēgātūră lēgātūrum
genitivo lēgātūrī lēgātūrae lēgātūrī
dativo lēgātūrō lēgātūrae lēgātūrō
accusativo lēgātūrŭm lēgātūrăm lēgātūrum
vocativo lēgātūrĕ lēgātūră lēgātūrum
ablativo lēgātūrō lēgātūrā lēgātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo lēgātūrī lēgātūrae lēgātūră
genitivo lēgātūrōrum lēgātūrārum lēgātūrōrum
dativo lēgātūrīs lēgātūrīs lēgātūrīs
accusativo lēgātūrōs lēgātūrās lēgātūră
vocativo lēgātūrī lēgātūrae lēgātūră
ablativo lēgātūrīs lēgātūrīs lēgātūrīs

Voce verbale

legaturus

  1. participio futuro di lēgō (lēgāre)

Sillabazione[modifica]

lē | gā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /leː.ɡaːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /le.ɡaˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo lēgō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)