lecturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo lēctūrus lēctūră lēctūrum
genitivo lēctūrī lēctūrae lēctūrī
dativo lēctūrō lēctūrae lēctūrō
accusativo lēctūrŭm lēctūrăm lēctūrum
vocativo lēctūrĕ lēctūră lēctūrum
ablativo lēctūrō lēctūrā lēctūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo lēctūrī lēctūrae lēctūră
genitivo lēctūrōrum lēctūrārum lēctūrōrum
dativo lēctūrīs lēctūrīs lēctūrīs
accusativo lēctūrōs lēctūrās lēctūră
vocativo lēctūrī lēctūrae lēctūră
ablativo lēctūrīs lēctūrīs lēctūrīs

Voce verbale

lecturus

  1. participio futuro di legō (legĕre)

Sillabazione[modifica]

lēc | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /leːkˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /lekˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo legō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)