imperaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo imperātūrus imperātūră imperātūrum
genitivo imperātūrī imperātūrae imperātūrī
dativo imperātūrō imperātūrae imperātūrō
accusativo imperātūrŭm imperātūrăm imperātūrum
vocativo imperātūrĕ imperātūră imperātūrum
ablativo imperātūrō imperātūrā imperātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo imperātūrī imperātūrae imperātūră
genitivo imperātūrōrum imperātūrārum imperātūrōrum
dativo imperātūrīs imperātūrīs imperātūrīs
accusativo imperātūrōs imperātūrās imperātūră
vocativo imperātūrī imperātūrae imperātūră
ablativo imperātūrīs imperātūrīs imperātūrīs

Voce verbale

imperaturus

  1. participio futuro di imperō

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /im.pe.raː.tuː.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo imperō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)