depretiaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo dēpretiātūrus dēpretiātūră dēpretiātūrum
genitivo dēpretiātūrī dēpretiātūrae dēpretiātūrī
dativo dēpretiātūrō dēpretiātūrae dēpretiātūrō
accusativo dēpretiātūrŭm dēpretiātūrăm dēpretiātūrum
vocativo dēpretiātūrĕ dēpretiātūră dēpretiātūrum
ablativo dēpretiātūrō dēpretiātūrā dēpretiātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo dēpretiātūrī dēpretiātūrae dēpretiātūră
genitivo dēpretiātūrōrum dēpretiātūrārum dēpretiātūrōrum
dativo dēpretiātūrīs dēpretiātūrīs dēpretiātūrīs
accusativo dēpretiātūrōs dēpretiātūrās dēpretiātūră
vocativo dēpretiātūrī dēpretiātūrae dēpretiātūră
ablativo dēpretiātūrīs dēpretiātūrīs dēpretiātūrīs

Voce verbale

depretiaturus

  1. participio futuro di dēpretiō

Sillabazione[modifica]

dē | prĕ | tĭ | ā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /deː.pre.ti.aːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /de.pre.t͡si.aˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo dēpretiō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)