defensitatus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo dēfensitātus dēfensitātă dēfensitātum
genitivo dēfensitātī dēfensitātae dēfensitātī
dativo dēfensitātō dēfensitātae dēfensitātō
accusativo dēfensitātŭm dēfensitātăm dēfensitātum
vocativo dēfensitātĕ dēfensitātă dēfensitātum
ablativo dēfensitātō dēfensitātā dēfensitātō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo dēfensitātī dēfensitātae dēfensitātă
genitivo dēfensitātōrum dēfensitātārum dēfensitātōrum
dativo dēfensitātīs dēfensitātīs dēfensitātīs
accusativo dēfensitātōs dēfensitātās dēfensitātă
vocativo dēfensitātī dēfensitātae dēfensitātă
ablativo dēfensitātīs dēfensitātīs dēfensitātīs

Voce verbale

defensitatus

  1. participio perfetto di dēfensitō

Sillabazione[modifica]

dē | fĕn | sĭ | tā | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /deː.fen.siˈtaː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /de.fen.siˈta.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo dēfensitō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)