crediturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo crēditūrus crēditūră crēditūrum
genitivo crēditūrī crēditūrae crēditūrī
dativo crēditūrō crēditūrae crēditūrō
accusativo crēditūrŭm crēditūrăm crēditūrum
vocativo crēditūrĕ crēditūră crēditūrum
ablativo crēditūrō crēditūrā crēditūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo crēditūrī crēditūrae crēditūră
genitivo crēditūrōrum crēditūrārum crēditūrōrum
dativo crēditūrīs crēditūrīs crēditūrīs
accusativo crēditūrōs crēditūrās crēditūră
vocativo crēditūrī crēditūrae crēditūră
ablativo crēditūrīs crēditūrīs crēditūrīs

Voce verbale

crediturus

  1. participio futuro di crēdō

Sillabazione[modifica]

crē | dĭ | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /kreː.diˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /kre.diˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo crēdō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)