conluctatus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo conluctātus conluctātă conluctātum
genitivo conluctātī conluctātae conluctātī
dativo conluctātō conluctātae conluctātō
accusativo conluctātŭm conluctātăm conluctātum
vocativo conluctātĕ conluctātă conluctātum
ablativo conluctātō conluctātā conluctātō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo conluctātī conluctātae conluctātă
genitivo conluctātōrum conluctātārum conluctātōrum
dativo conluctātīs conluctātīs conluctātīs
accusativo conluctātōs conluctātās conluctātă
vocativo conluctātī conluctātae conluctātă
ablativo conluctātīs conluctātīs conluctātīs

Voce verbale

conluctatus

  1. participio perfetto di conluctor

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /kon.luːk.taː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /kon.luk.ta.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo conluctor

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)