beaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo beātūrus beātūră beātūrum
genitivo beātūrī beātūrae beātūrī
dativo beātūrō beātūrae beātūrō
accusativo beātūrŭm beātūrăm beātūrum
vocativo beātūrĕ beātūră beātūrum
ablativo beātūrō beātūrā beātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo beātūrī beātūrae beātūră
genitivo beātūrōrum beātūrārum beātūrōrum
dativo beātūrīs beātūrīs beātūrīs
accusativo beātūrōs beātūrās beātūră
vocativo beātūrī beātūrae beātūră
ablativo beātūrīs beātūrīs beātūrīs

Voce verbale

beaturus

  1. participio futuro di beō

Sillabazione[modifica]

bĕ | ā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /be.aːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /be.aˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo beō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)