appetiturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo appetītūrus appetītūră appetītūrum
genitivo appetītūrī appetītūrae appetītūrī
dativo appetītūrō appetītūrae appetītūrō
accusativo appetītūrŭm appetītūrăm appetītūrum
vocativo appetītūrĕ appetītūră appetītūrum
ablativo appetītūrō appetītūrā appetītūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo appetītūrī appetītūrae appetītūră
genitivo appetītūrōrum appetītūrārum appetītūrōrum
dativo appetītūrīs appetītūrīs appetītūrīs
accusativo appetītūrōs appetītūrās appetītūră
vocativo appetītūrī appetītūrae appetītūră
ablativo appetītūrīs appetītūrīs appetītūrīs

Voce verbale

appetiturus

  1. participio futuro di appetō

Sillabazione[modifica]

ăp | pĕ | tī | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ap.pe.tiːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /ap.pe.tiˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo appetō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)