adproperaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo adproperātūrus adproperātūră adproperātūrum
genitivo adproperātūrī adproperātūrae adproperātūrī
dativo adproperātūrō adproperātūrae adproperātūrō
accusativo adproperātūrŭm adproperātūrăm adproperātūrum
vocativo adproperātūrĕ adproperātūră adproperātūrum
ablativo adproperātūrō adproperātūrā adproperātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo adproperātūrī adproperātūrae adproperātūră
genitivo adproperātūrōrum adproperātūrārum adproperātūrōrum
dativo adproperātūrīs adproperātūrīs adproperātūrīs
accusativo adproperātūrōs adproperātūrās adproperātūră
vocativo adproperātūrī adproperātūrae adproperātūră
ablativo adproperātūrīs adproperātūrīs adproperātūrīs

Voce verbale

adproperaturus

  1. participio futuro di adproperō

Sillabazione[modifica]

ăd | prŏ | pĕ | rā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ad.pro.pe.raːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /ad.pro.pe.raˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo adproperō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)