abjudicaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo abjūdicātūrus abjūdicātūră abjūdicātūrum
genitivo abjūdicātūrī abjūdicātūrae abjūdicātūrī
dativo abjūdicātūrō abjūdicātūrae abjūdicātūrō
accusativo abjūdicātūrŭm abjūdicātūrăm abjūdicātūrum
vocativo abjūdicātūrĕ abjūdicātūră abjūdicātūrum
ablativo abjūdicātūrō abjūdicātūrā abjūdicātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo abjūdicātūrī abjūdicātūrae abjūdicātūră
genitivo abjūdicātūrōrum abjūdicātūrārum abjūdicātūrōrum
dativo abjūdicātūrīs abjūdicātūrīs abjūdicātūrīs
accusativo abjūdicātūrōs abjūdicātūrās abjūdicātūră
vocativo abjūdicātūrī abjūdicātūrae abjūdicātūră
ablativo abjūdicātūrīs abjūdicātūrīs abjūdicātūrīs

Voce verbale

abjudicaturus

  1. participio futuro di abjūdicō

Sillabazione[modifica]

ăb | jū | dĭ | cā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /abj.juː.di.kaːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /abj.ju.di.kaˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo abjūdicō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)