defensitaturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo dēfensitātūrus dēfensitātūră dēfensitātūrum
genitivo dēfensitātūrī dēfensitātūrae dēfensitātūrī
dativo dēfensitātūrō dēfensitātūrae dēfensitātūrō
accusativo dēfensitātūrŭm dēfensitātūrăm dēfensitātūrum
vocativo dēfensitātūrĕ dēfensitātūră dēfensitātūrum
ablativo dēfensitātūrō dēfensitātūrā dēfensitātūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo dēfensitātūrī dēfensitātūrae dēfensitātūră
genitivo dēfensitātūrōrum dēfensitātūrārum dēfensitātūrōrum
dativo dēfensitātūrīs dēfensitātūrīs dēfensitātūrīs
accusativo dēfensitātūrōs dēfensitātūrās dēfensitātūră
vocativo dēfensitātūrī dēfensitātūrae dēfensitātūră
ablativo dēfensitātūrīs dēfensitātūrīs dēfensitātūrīs

Voce verbale

defensitaturus

  1. participio futuro di dēfensitō

Sillabazione[modifica]

dē | fĕn | sĭ | tā | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /deː.fen.si.taːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /de.fen.si.taˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo dēfensitō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)