creditus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo crēditus crēdită crēditum
genitivo crēditī crēditae crēditī
dativo crēditō crēditae crēditō
accusativo crēditŭm crēdităm crēditum
vocativo crēditĕ crēdită crēditum
ablativo crēditō crēditā crēditō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo crēditī crēditae crēdită
genitivo crēditōrum crēditārum crēditōrum
dativo crēditīs crēditīs crēditīs
accusativo crēditōs crēditās crēdită
vocativo crēditī crēditae crēdită
ablativo crēditīs crēditīs crēditīs

Voce verbale

creditus

  1. participio perfetto di crēdō

Sillabazione[modifica]

crē | dĭ | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ˈkreː.di.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /ˈkre.di.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo crēdō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)