sopiturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo sōpītūrus sōpītūră sōpītūrum
genitivo sōpītūrī sōpītūrae sōpītūrī
dativo sōpītūrō sōpītūrae sōpītūrō
accusativo sōpītūrŭm sōpītūrăm sōpītūrum
vocativo sōpītūrĕ sōpītūră sōpītūrum
ablativo sōpītūrō sōpītūrā sōpītūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo sōpītūrī sōpītūrae sōpītūră
genitivo sōpītūrōrum sōpītūrārum sōpītūrōrum
dativo sōpītūrīs sōpītūrīs sōpītūrīs
accusativo sōpītūrōs sōpītūrās sōpītūră
vocativo sōpītūrī sōpītūrae sōpītūră
ablativo sōpītūrīs sōpītūrīs sōpītūrīs

Voce verbale

sopiturus

  1. participio futuro di sōpiō

Sillabazione[modifica]

sō | pī | tū | rŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /soː.piːˈtuː.rus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /so.piˈtu.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo sōpiō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)