peregrinatus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo peregrīnātus peregrīnātă peregrīnātum
genitivo peregrīnātī peregrīnātae peregrīnātī
dativo peregrīnātō peregrīnātae peregrīnātō
accusativo peregrīnātŭm peregrīnātăm peregrīnātum
vocativo peregrīnātĕ peregrīnātă peregrīnātum
ablativo peregrīnātō peregrīnātā peregrīnātō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo peregrīnātī peregrīnātae peregrīnātă
genitivo peregrīnātōrum peregrīnātārum peregrīnātōrum
dativo peregrīnātīs peregrīnātīs peregrīnātīs
accusativo peregrīnātōs peregrīnātās peregrīnātă
vocativo peregrīnātī peregrīnātae peregrīnātă
ablativo peregrīnātīs peregrīnātīs peregrīnātīs

Voce verbale

peregrinatus

  1. participio perfetto di peregrīnor

Sillabazione[modifica]

pĕ | rĕ | grī | nā | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /pe.re.ɡriːˈnaː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /pe.re.ɡriˈna.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo peregrīnor

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)