abliguritus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo abligūrītus abligūrītă abligūrītum
genitivo abligūrītī abligūrītae abligūrītī
dativo abligūrītō abligūrītae abligūrītō
accusativo abligūrītŭm abligūrītăm abligūrītum
vocativo abligūrītĕ abligūrītă abligūrītum
ablativo abligūrītō abligūrītā abligūrītō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo abligūrītī abligūrītae abligūrītă
genitivo abligūrītōrum abligūrītārum abligūrītōrum
dativo abligūrītīs abligūrītīs abligūrītīs
accusativo abligūrītōs abligūrītās abligūrītă
vocativo abligūrītī abligūrītae abligūrītă
ablativo abligūrītīs abligūrītīs abligūrītīs

Voce verbale

abliguritus

  1. participio perfetto di abligūriō

Sillabazione[modifica]

ăb | lĭ | gū | rī | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /ab.li.ɡuːˈriː.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /ab.li.ɡuˈri.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo abligūriō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)