convicturus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio futuro
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo convictūrus convictūră convictūrum
genitivo convictūrī convictūrae convictūrī
dativo convictūrō convictūrae convictūrō
accusativo convictūrŭm convictūrăm convictūrum
vocativo convictūrĕ convictūră convictūrum
ablativo convictūrō convictūrā convictūrō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo convictūrī convictūrae convictūră
genitivo convictūrōrum convictūrārum convictūrōrum
dativo convictūrīs convictūrīs convictūrīs
accusativo convictūrōs convictūrās convictūră
vocativo convictūrī convictūrae convictūră
ablativo convictūrīs convictūrīs convictūrīs

Voce verbale

convicturus

  1. participio futuro di convincō

Voce verbale

convicturus

  1. participio futuro di convivō (convivere)

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /kon.wik.tuː.rus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)