balbutiens

Latino

participio presente
aggettivo di II classe

singolare
	masc./fem.	neutro
nominativo	balbūtiēns	balbūtiēns
genitivo	balbūtiēntis	balbūtiēntis
dativo	balbūtiēntī	balbūtiēntī
accusativo	balbūtiēntem	balbūtiēns
vocativo	balbūtiēns	balbūtiēns
ablativo	balbūtiēnte, balbūtiēntī1	balbūtiēnte, balbūtiēntī1
plurale
	masc./fem.	neutro
nominativo	balbūtiēntes	balbūtiēntĭa
genitivo	balbūtiēntĭum	balbūtiēntĭum
dativo	balbūtiēntĭbus	balbūtiēntĭbus
accusativo	balbūtiēntes	balbūtiēntĭa
vocativo	balbūtiēntes	balbūtiēntĭa
ablativo	balbūtiēntĭbus	balbūtiēntĭbus
1solo quando usato come aggettivo

Voce verbale

balbutiens

1. participio presente di balbūtiō

Sillabazione

băl | bū | tĭ | ēns

Pronuncia

• (pronuncia classica) IPA: /balˈbuː.ti.eːns/
• (pronuncia ecclesiastica) IPA: /balˈbu.t͡si.ens/

Etimologia / Derivazione

dal verbo balbūtiō

Uso / Precisazioni

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Note / Riferimenti

• Enrico Olivetti, Dizionario Latino Olivetti edizione on line su www.dizionario-latino.com, Olivetti Media Communication
• Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary, lemma balbutiens (edizione online sul portale del Progetto Perseus)