amictus

Da Wikizionario, il dizionario a contenuto aperto.

Latino[modifica]

participio perfetto
aggettivo di I classe
singolare
maschile femminile neutro
nominativo amictus amictă amictum
genitivo amictī amictae amictī
dativo amictō amictae amictō
accusativo amictŭm amictăm amictum
vocativo amictĕ amictă amictum
ablativo amictō amictā amictō
plurale
maschile femminile neutro
nominativo amictī amictae amictă
genitivo amictōrum amictārum amictōrum
dativo amictīs amictīs amictīs
accusativo amictōs amictās amictă
vocativo amictī amictae amictă
ablativo amictīs amictīs amictīs

Voce verbale

amictus

  1. participio perfetto di amiciō

Sillabazione[modifica]

ă | mĭc | tŭs

Pronuncia[modifica]

  • (pronuncia classica) IPA: /aˈmik.tus/
  • (pronuncia ecclesiastica) IPA: /aˈmik.tus/

Etimologia / Derivazione[modifica]

dal verbo amiciō

Uso / Precisazioni[modifica]

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)